Տեղափոխվում ենք

Ուծյու ձեզ, իմ շատ սիրելի ընկերներ ու կարդացողներ: Այսուհետ իմ գրառումները կարող եք կարդալ այստեղ: Ժիպտներ եմ մաղթում ձեզ:  

Ցելաֆոնի ծառ

Բարև: Ես Զատիկն եմ: Ես ապրում եմ ամենասիրուն երկրի վրա, ամենասիրուն քաղաքում` Գարեգին Նժդեհի անունը կրող փողոցում: Իմ շուրջը միշտ լուսավոր է ու լիքը գույներ կան: Գիտե?ք, ես շատ եմ սիրում աշունը, որովհետև աշնանը գույներն ավելի են շատանում իմ քաղաքում: Ես երևի գիժ Զատիկ եմ, որովհետև անտառում ու խոտերի մեջ չեմ ապրում, ինձ դուր է գալիս քաղաքը: Ես սիրում եմ քաղաքի աղմուկը, մեքենաների ձայնը: Ու սիրում եմ ծառերը: Ես ուրիշ քաղաքում չեմ եղել, բայց ասում են` ուրիշ քաղաքներում աճում են զարմանահրաշ ծառեր` հսկայական տեևներով... բայց իմ քաղաքում ծառերն ավելի սիրուն են.. ու համ էլ` շատ համով մրգեր են աճում մեր ծառերի վրա: ես շատ եմ սիրում ծիրան ու խնձոր ու դեղձ ու սալոր ու տանձ.. օյ, Զատիկ, դու բոլոր մրգերն էլ սիրում ես)))) 

Բայց այսօր երեկոյան շատ զարմանալի բան եղավ: Ես զբոսնում էի մայթի սալահատակի ճեղքերով ու մեկ էլ էնպիսիիիի աղմուկ լսեցիիի ու միանգամից մի քանի գունավոր տերև ընկան վերևից: հազիվ կարողացա դուրս գալ մի սիրուն կարմիր տերևի տակից, մեկ էլ տեսնեմ ինչ~~ մեր ծառի վրա նոր միրգ է հայտնվել... բայց էս էդքան մեծ միրգ չէի տեսել, երևի դեռ փոքր եմ, դրանից է... էդ մրգերը ծանրությունից ճոճվում էին ու ես մինչ փորձում էի հասնել դրանց մոտ, մտածում էի` ինչպես է եղել, որ մինչև հիմա չեմ նկատել այսքաաաաան մեեեծ ու ախորժալի մրգերը... բայց քանի մոտենում էի, այնքան դանդաղեցնում էի քայլերոս, որովհետև այս մրգերը անուշահոտ չէին: շատ զարմանալի մրգեր էին.. մեկ էլ լսում եմ`

-վայ, հլը նայի, ծառից ցելաֆոն ա կախված...

Ես չգիտեմ էդ ցելա.. ցելա.. ցելաֆոնը ինչ էր, բայց ոչ էլ ուզեցի մինչև վերջ մոտենալ ու տեսնել.. քիթիկս ինձ համոզեց, որ հետ գնամ... 

Երևի այս ծառը ցելաֆոնի ծառ է, իսկ ես մինչև հիմա չգիտեի դրա մասին չգիտեի.. ամռանը կգնաաամ ու կպատմեմ անտառի իմ  ընկերներին, որ իմ քաղաքում աճում են էկզոտիկ ծառեր, որոնց նմանները չեն աճում իրենց անտառներում.... 

դե ես գնամ քնեմ, Զատիկի բայուշկին վաղուց անցել է.. երազում երևի կտեսնեմ ավելի շատ բերքով ցելաֆոնի ծառեր... ուխ~

Լուսանկարները տրամադրելու համար շնորհակալություն Արման Հայրապետյանին:

Նամուս: Սպիտակ, Կարմիր և Սև

Նուռ... Կարմիր ու Սև ներկ... սպիտակ գոտի.... ջուր.... մաքուր ու պարզ ջուր... ու երկու դատարկ նստարան...




Հերմինե Ասլանյան մտածում եմ գնամ Ներկացի թե ՆՓԱԿ?)) չէ, մտածում եմ` գնամ ամսի 3ին, թե` 5ին?))

 Տաք ու համով չայիկ, հավես չայիկակից))) 2 հատ թվիքս...մմմմ... համոոով...

ցուրտ, կիսամութ Երևանս... չէ, շեղվեցինք..
տեղափոխվենք ՆՓԱԿ-ի դահլիճ... 4-5 րոպեն երբեք այդքան երկար չէր թվացել... ու լսում ենք` 

-Շնորհակալ ենք, որ եկել եք, հաճելի դիտում ենք մաղթում...

 ու մարում են լույսերը.... ու փշաքաղվեցնող երաժշտություն... ու թվում է` դահլիճում ոչ ոք չի շնչում....ու լռություն... ու մութ... ու հզոր երաժշտություն.... ու հրաշալի մտածված լուսավորում, որ նկարագրել չեմ կարող բառերով.... 

ժողովուրդ, ես շատ նեկայացումներ եմ

տեսել, տարբեր թատրոններում ու տարբեր դերասանների խաղ... բայց էսօրվա սարսափը, դերասանուհու սարսռեցնող ձայնն ու երաժշտությունը.... էնքան համոզիչ էր... "ես տեսել եմ կարմիր կովին....." ու կարմիր կովի նկարագրությունն էնքան պատկերավոր էր, որ մի պահ իրոք հավատացի, որ կա էդպիսի կարմիր կով ու նա ունի մեծ վառարանի նմանվող աչքեր ու բերան... ու ես իմ մաշկի վրա զգում եմ էդ վառարանից դուրս եկող կրակի լեզվակների այրող ջերմությունը... էնպիսի տպավորիչ խաղ, էնպիսի ազդեցիկ երաժշտություն.... ամենապարզ հագուստի ու մինիմում գույների մեջ էնքան էմոցիա կար, էնքան իրական էր խաղը... 

ու վերանում է դրսի աշխարհը` աղմուկով ու աժիոտաժով.... ու մոռանում ես դրսում եղած քո իսկ խնդիրները.. ու կյաքը կանգ է առնում ներկայացման վրա, ու ժամանակը սահում է հենց այս ներկայացման տեմպերով...  

Չորեքշաբթի ժամը 1:43ին

ՆԵ խառաշո տամ, դգե նաս նետ!

Երևի բոլորդ էլ գոնե մի անգամ լսած կամ կարդացած կլինեք էս արտահայտությունը` «Хорошо, там, где нас нет!»: Երևի շատերդ այն համապատասխանեցնում եք խոսակցական "հարևանի հարսը սիրուն ա" արտահայտության հետ:))) Կամ գուցե մտածում եք, որ ձեզ բախտը այնպես չի ժպտում, ինչպես բոլոր մյուսներին: Կարծում եք դուք այնքան երջանիկ լինել չեք կարող, ինչքան ուրշները կարողանում են հենց ձեր քթի տակ: Իսկ ես, առանց փորփրելու խոսքերի հեղինակի վերաբերմունքն ու այս բառերի մեջ նրա դրած իմաստը, ընկալում եմ դրանք որպես  ծաղր: :) Հա, ինչի չէ? մեկը ուղղակի որոշել է ծաղրել մեզ: ուզել է փորձության ենթարկել մեր կամքը: Մի?թե հենց ձեզնից կախված չէ այն, թե որտեղ եք դուք գտնվում ու թե ինչ մթնոլորտ է ձեր շուրջը տիրում: Մի?թե չեք կարող վեր կենալ ու գնալ այնտեղ, որտեղ լավ է: Ոչ թե մնալ վատ տեղում ու բողոքել: Մի?թե չեք կարող փորձ անել ձեր շուջը հենց այդ լավ տեղը դարձնել: Ինքներդ լինել իրավիճակի տերը ու չենթարկվել հոսանքին, այլ հոսանքը ենթարկեցնել ձեզ: Երբ կլինեք բավականաչափ ուժեղ կամքի տեր, որ կկարողանաք ժպտալ ու ժպտացնել, երբ կկարողանաք ձեր շրջապատում մի կտոր ժպիտ նկարել, երբ կսիրեք էն միջավայրը, որտեղ ապրում ու ստեղծագործում եք, այ էդ ժամանակ գուցե կլինի լավ էնտեղ, որտեղ հենց դուք եք: :) Ու կպակասի նախանձը, ու կավելանա ժպիտը, ու կավելանա դրական էնրգիան տիրեզերքի անհունի մեջ: Ու կդադարեն մարդիկ գնալ ուրիշ տեղ, կմնան այնտեղ, որտեղ իրենք են ու րետեղ լավ է: Ու Հայաստանս կդառնա ավելի լավը, նույնիսկ նրանց համար, ով դեռ ուզում է գնալ, ով կարծում է, թե ուրիշ տեղ լավ է: Ով դեռ չի հասկացել, որ ինքն է իր միջավայրի կենտրոնը, թերևս պիտի լինի էսպես: Ու երբ չեք փախչի վատից, չեք փախչի հազարերորդ անգամ ու հազարերոդ անգամ ասելով` լավ է այնտեղ, ուր մենք չկանք, երբ չեք փախչի ինքներդ ձեզնից , էն ժամանակ լավ կլինի: :) Ու դուք չեք էլ նկատի, թե ինչպես լավը եկավ ու գրկեց ձեզ, ինչպես շուրջը ամեն ինչ լավ է ու լավ եք դուք... 

Հետփառատոնային աղբանոց

Երանի չէր փառատոնից հետո ֆիզիկական դատարկություն լիներ... երանի չէր փառատոնից հետո մնային միայն դրական էմոցիաներ, փառավորված հոգիներ ու հպարտության զգացում....
Այսօր Հյուսիսային պողոտայում նշվում էր բերքի փառատոնը: Որոշել էի այցելել, բայց պարզվեց, որ այն ոչ թե մինչև ժամը 5ն է տևելու, այլ մինչև, երևի, 3ը... ես հասա Հյս. Պողոտա, երբ այնտեղ տիրում էր հետփառատոնային աղբանոց... աղբանոց բառի ամենաիսկական իմաստով... բա դրա համար են կառուցված էդ հրաշլի շենքերը.. բա դրա համար էդքան մարդկանց հանեցին իրենց տներից ու փոխարենը վեր բարձրացրին չքնաղ ու թանկարժեք շենքեր ու շինություններ???... մեկը մյուսից ավելի գեղեցիկ ու ոչ պակաս թանկարժեք խանութներ.. էլիտար պողոտա... էլիտար աղբանոց.... գիտեք, որ չես սիրում բողոքել, որ սիրում եմ ամեն ինչի մեջ լավ բան տեսնել.. բայց այս հարցում միթե մնում է լավատեսություն? միթե մնում է լավ բան, որ ես էլ տեսնեմ ու հենց դրանով ուրախանամ... ու սա միակ դեպքը չէ, կհամաձայնվեք, որ մենք էդպես ենք գուցե կառուցված, որ փառատոնից ու նման ակցիաներից հետո պիտի քաղաքը ավերակ դարձնենք.. ինչու? ինքս էլ չգիտեմ... ինչու մեր տներում քեֆ-ուրախություն անելուց հետո միանգամից հավաքում ենք թափթփված բաները, մաքրում ենք, հետո միայն գնում քնելու.. իսկ միթե քաղաքը մեր տունը չէ??? ինչու չէր կարելի յուրաքանչյուր տաղավարի կողքին դնել մի աղբաման, հետո հավաքել, մաքրել տարածքը.. ու հետո գնալ... ու ինձ պես ուշացած մարդիկ կամ պատահական անցորդները հասկանային, որ այստեղ բերքի փառատոն է եղել, ոչ թե` աղբի... ավարտում եմ հավատով, որ մի օր փառատոնից հետո կտեսնեմ մաքուր ու զվարթ քաղաքս.. ոչ թե աղբանոց :)

ժենգյալով հացի պատրաստումն ու էլի մի քանի նկար` առանց մեկնաբանության..

Իսկ փառատոնի հանճարեղ գաղափարի ու հրաշալի անցկացնելու համար շնորհակալություն համապատասխան մարդկանց :) այդ մասին հաստատ այսօր շատերը կգրեն:

Գժական արշավը մեր. Հրասնասար

Արշավախմբի 9րդ արշավը.. իմ մասնակցությամբ 5րդ արշավը... գրում եմ արշավի մասին 3րդ անգամ... համոզվում եմ, որ արշավախումբը լավագույններից լավագույնն ա հազարերորդ անգամ.. ու գրելու եմ տասը, թե հարյուր հազարերորդ անգամ, որ սիրում եմ Իմ Հայաստանը.. Իմ Հայաստանոտ Քարերը... Իմ Դրոշը, Իմ Սարերն ու Իմ  ԱՐՇԱՎԱԽՈՒՄԲԸ... Ու էսպես գժական արշավը մեր դեպի Հարսնասար էր.. Հարսնասար, որի մասին կան ժողովրդական ավանդույթներ... կան պար ու միամիտ ժողովրդի պատմած անմեղ պամություններ.. բայց չկար գոնե մի նկար... իրբև թր կային էնեղ եղած տուրիստներ, բայց չգտնվեց մեկը, որ նկար կտրամադրեր... բայց կար հստակ նպատակ. կար նպատակակետ.. ու կային խենթ մարդիկ` բարձուքներ սիրող...
Ահա մենք Արթիկի շրջանում ենք... հենց էստեղ հատուկ ուզում եմ նշել մեկ անգամ ևս` հրաշալի ժողովուրդ են Արթիկցիները.. հրաշալի հյուրասեր... հագատար... մեզ համար ոչ անակնկալ, բայց մի լոնդոնցու համար այնքան զարմանալի... :) բայց մեկ է` գողացած միրգն ավեիլ համով է, քան հյուրասիրածը :D
Ճանապարհը երկար էր... թվացյալ չոր ու ամայի դաշտերի մեջ այնքան սեր կար, այնքան էներգիա կար հողի մեջ.... ու գնում էինք դեպի նպատակը.. ու բարձրանում էինք դեպի գագաթը.... իսկ Հարսնասարի գագաթը զարդարող ժայռանման քարերի մեջ այնքան հայի ոգի ու այնքան ջերմություն կար... ու այնքան զորություն կար գագաթից մեզ հովանավորող խաչերի մեջ.... ու անմահական եյ, սուրճ, շոկոլաաաաաաաաաաաադ))
Իսկ 2500մետր բարձրության վրա մեր խաղացած` հարևանիդ ոտքը միայն խաղի մեջ տրորիր խաղը))) (էս էլ ձեզ խաղին անուն :D ) չգիտեմ, բառերով դժվար է նկարագրել.. կան բաներ, որ ուղղակի պետք է զգալ.. հնարավոր չէ փոխանցել որևէ կերպ... էն, ինչ կարելի է զգալ էդ բարձրույան վրա դրոշը ուսերին գցելով... չէ, էդ իրոք, հնարավոր չի արտահայտել բոռերով...
 ուղղակի կյանքս երկարեց.... երջանկությունը դարձավ ավելի ուժեղ....
բաաաա որ իմանաաաք` ավանդական ճակատագիր խաղում ինչ ինովացիա ենք արել))) դե էդ հետաքրքիր գաղափարի համար ասենք շնորհակալություն Անահիտ Մինասյանին :) սկսել ենք էդ խաղը մրգերի անուններով խաղալ :D վերջն էր)))
հատուկ շնորհակալություն էս Արշավի բոլոր մասնակիցներին: ու երևի էսքանը... կոմպ չլինելու պատճառով երեկ չգրեցի տպավորություններս, իսկ էսօր հնարավոր ա ինչ-որ բաներ մոռացա, էնպես որ ես ասեմ լավ էր, դուք հասկացեք` ընտիր էէէէէէէէէէր: :))
Նկարները` հաջորդիվ :)

Լայնարձակ երկինք

Ասում են չէ` կան բաներ, որ այնքան շատ են, որ չեն հաշվվում.. կան բաներ, որ այնքան մեծ են, որ անծայր ու անսահման են թվում.. կան չէ բաներ, որ անթիվ անհամար են թվում.. որ անսպառ են թվում.. բայց թվում են չէ? լինում է չէ, երբ այդ անսահմանությունը գալիս նեղանում է կոկորդիդ շուրջ ու խեղդվում ես.. երբ այս անթիվ անհամար բաները այնքան քիչ են դառնում, որ ուզում ես ինքդ նկարել ու արարել դրանք.. ու հենց այդ ժամանակ, սկսում ես գնահատել անսահմանության ու անհամարության իրական արժեքը.. երբ լայնարձակ երկինքը սիրում ես միայն լայնարձակության համար, որ անթիվ աստղերը սիրում ես միայն շատության համար.. որ կարիք չունես աստղ նկարելու կամ աչքերդ փակելու, որ երևակայությանդ մեջ հորինես գոնե մի աստղ.. որ արևից տաքանաս ու ջերմություն ստանաս, ոչ թե` մրսես արևի ներկայությունից` արևի տակ մենակությունից... ասածս ինչ ա?)))) կյանքը գեղեցիկ ու իմաստալից ա, երբ մենակ չես, երբ կողքդ կան մարդիկ, ում վստահում ես, ում ուրախությունով ուրախանում ես ու ում տխրությունը կիսում ես: ու էդ մարդիկ մեզ ուղարկված են կոչվելու ընկեր.. ու պետք չի ոչևէ մեկից պահանջել կամ ակնկալել ընկեր լինել.. պետք ա ուղղակի լինել ընկեր... պետք ա ուղղակի նվիրվել ու չսպասել փոխադարձության.. կյանքը ինքը բումերանգի էֆֆեկտով է կառուցված.. կսիրվես, եթե սիրես.. քեզ կնվիրվեն, եթե դու ինքդ նվիրվես.. ու կունենաս ընկերներ, երբ ինքդ լինես իսկական ընկեր... երջանիկ եմ, սիրում եմ ձեզ :-* որ բազմահազար մարդկանցից հենց ձեզ հետ բախտ ունեմ ընկերություն անել.. ու որ ստիպված չեմ հորինել` էսպիսի բաներ գրելու համար, ուղղակի գրում եմ էն, ինչ կա...

Գուցե էս թեմային արդեն չափից շատ եմ անդրադառնում, բայց էդ միայն ձեր թյուր կարծիքն ա :D 

ես չեմ հոգի իմ ընկերներին գրառումներ նվիրել ու ասել, որ սիրում եմ բոլորիդ :)))  

Իմ ձռքբերումների ամառը

Ամառը վերջանում ա այ սենց տրամադրությումաբ :) մի տեսակ ցանկություն առաջացավ մի անգամ էլ մերսի ասել բոլոր նրանց, ում շնորհիվ էս տարվա ամառը էսքան լավ անցավ ու էդքան շատ հրաշալի օրեր եղան :) ընկերներ ջան, սիրում եմ բոլորիդ ու երջանիկ եմ, որ կողքս եք :)) Այս ամառը իսկապես ինձ համար ձեռքբերումների ամառ էր: 3 մեծագույն ձեռքբերում` Արշավախումբ, Հայ Ֆոն ու Պարենք Հայերեն: Էդ համատեքստում լիքը նոր ընկերներ, լիքը նոր էմոցիաներ, ինքնաճանաչման ու ինքնագնահատման լրիվ նոր փուլ.... Աշխարհընկալման հաջորդ էտապ.. Ամեն մի երգի նոտայի հետ, պարի ամեն մի շարժման հետ ու արշավի ամեն մի քայլի, խաղի ու կատակի հետ մեջս ինչ-որ բան ավելացել է: Ինչքան որ կրակ ու էներգիա եմ տվել, դրա կրկնակին ու եռակին ինքս եմ ստացել բոլորիցդ ու ամեն ինչից.. Բոլոր նրանց, ում ժպտացրել եմ, անչափ շնորհակալ եմ, քանի որ հենց ձեր շնորհիվ ուժ ունեմ շարունակելու ժպտացնել: Ընկերնե'րս, ի'մ ամենալավ ու ամենահրաշք ընկերներ, ի'մ կիսածանոթ ու նույնիսկ անծանոթ, բայց ընկերներ, բոլորդ իմ կյանքում ու հոգում ինչ-որ յուրահատուկ տեղ ունեք ու ուզում եմ ձեզնից յուրաքանչյուրին առանձին-առանձին շնորհակալություն ասեմ: :)         

Այս ամառ իրականացան իմ մի քանի երազանքներ: Ու դրանք բոլորը հենց իմ ընկերների շնորհիվ :) Ու էսքանից հետո չեմ կարող մի անգամ էլ չասել` երեխե'ք, հավատացե'ք մարդկանց, հավատացե'ք ձեր երջանկությանը.. ու կապ չունի, թե ձեզ քանի անգամ են խաբել: Եթե խաբելուն ու կեղծիքին անյենք, եթե վատ իրավիճակին նայենք, եթե միայն խնդիրներ տեսնենք, երբեք երջանիկ չենք լինի: Իսկ ես ուզում եմ, շատ եմ ուզում, որ դուք բոլորդ երջանիկ լինեք ու գնահատեք էն փոքր երջանկությունիկները, որոնցից կառուցվում է ձեր ուզած մեծ երջանկությունը: Սիրում եմ բոլորիդ: Սիրում եմ ինձ ձեր կողքին, սիրում եմ իմ հավատը ու ձեր հավատը իմ նկատմամբ: :))

p.s. եղան և հիասթափություններ, բայց դրանք արժանի չեն իմ գրառման մեջ տեղ գտնելու.. դրանք չկոտրեցին իմ սիրտը, չխամերցրին իմ ժպիտը, չքամեցին իմ արցունքները, դրանք ինձ ավելի ուժեղ դարձրին: Ու ես շնորհակալ եմ նույնիսկ այն մարդկանց, ով հոգ էր տարել, որ լինեն այդ բարդություններն ու հիասթափությունները.. դրանց շնորհիվ է, որ իմ երջանկությունը ավելի լավ է շողում, ու արցունքների շնորհիվ է ժպտը ավելի զորեղ դառնում: :) 

ArmDiscussinons

Բոլորս գրտենք, որ Սիրո առեղծվածը բոլոր ժամանակների ամենաքննարկվող ու ամենավիճելի հարցերից մեկն է: Յուրաքանչյուր ժամանակաշրջանի բնորոշ է եղել Սիրո որոշակի "սահմանում", յուրաքանչյուր մտածող իր տեսակետն է հայտնել: Կարծիքները բազմաթիվ են ու բազմազան, հաճախ իրար հակասող, երբեմն` իրար լրացնող, երբեմն` նույն մտքի տարբեր մեկնաբանումներով: Իսկ ինչպես է Սերն ընկալվում այսօր? Ինչ ենք մենք պատկերացնում` Սիրել ու Սիրվել ասելով? Արդյոք Սերն է այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ է մեզ` երջանիկ լինելու համար: Հենց այս հարցերին պատասխանելու նպատակով էլ Discussinos-ը ձեզ առաջարկել էր մի շարք հարցեր Սիրո թեմայով: Եվ այսպես, ամփոփում ենք արդյունքները: Առանցքային հարցերց մեկը Սիրել, թե` Սիրվել հարցն էր: Ու ինչպես պարզվեց հարցման արդյունքում, մարդկանց մեծամասնությունը ցանկություն չունի կամ գուցե չի կարողանում այս երկուսը տարանջատել: Մարդիկ կատարյալ են համարում սիրել և սիրված լինել միաժամանակ: Սակայն իհարկե կային այլ տեսակետներ, որոշները կարծում են, որ կյանքում ամենից կարևորը սիրելն է և հենց սիրելու շնորհիվ է, որ մարդը երջանիկ է ու սիրելով միայն կարելի է սիրված լինել: Որոշներն էլ կարծում են, թե առաջին հերթին հարկավոր է սիրված լինել: Կարծիքները տարբեր են, արդյունը` նույնը. բոլոր մարդիկ կարիք ունեն Սիրո: ու հարցին, թե արդյոք իսկական սերը մեկն է լինում, շատերը խուսափել են պատասխանել: Ընդամենը մեկ տասնյակ մարդ է միանշանակ վստահ այդ հարցում: Ինչ վերաբերում է մոռանալուն` հարցվողների մեծամասնության կարծիքով սերը չի կարող մոռավցել հեռավորության պատճառով: Ընդ որում` այստեղ հարաբերակցությունը 2:1 է: Սիրո մասին խորհելու և երազելու ֆոնին մեր հարցվողերը, այնուամենայնիվ, ունեն որոշակի անթույլատրելիի սահմաններ: Նրանց կարծիքով` սերը որքան էլ ուժեղ լինի, միևնույն է կան բաներ, որոնք աններելի են: Աններելի արաքների շարքում առաջին հորիզանականում է դավաճանությունը:

Հարցումներից պարզ է դառնում նաև, որ իրականում մենք այնքան էլ բողոքող ազգ չենք, կամ ուղղակի բողոքողները չեն մասնակցել մեր հարցումներին.. ու շուրջ 600 հարցվածներից ավելի  քան 400ը իրենց երջանիկ են համարում, մինչդեռ իրենց երջանիկ չհամարող ու այդ մասին չմտածող մարդկանց թիվը հազիվ է գերազանցում հարցվողների 8%-ը:   

Մեր էջի մասնակիցներից մեկի առաջարկով տեղադրվել էր նաև հարց, թե ինչ է ի վերջո ուզում կինը: Ինչպես միշտ այս հարցը կրկին մնաց առանց միանշանակ պատասխանի: Ամեն դեպքում վիճակագրությունը ցույց է տալիս, որ կանանց մեծամասնությունը ուզում է մի պարզ բան` հասկացված լինել: Իսկ թե իսչ է պետք կնոջը հասկանլու համար? Կրիկին հարցնել` իսկ ինչ է ուզում կինը? Այս հարցական նոտայի վրա էլ ավարտում ենք այս անգամվա ամփոփումը` ակնկալելով ձեր կարծիքներն ու մեկնաբանությունները, ինչպես նաև առաջարկները` հետագա աշխատանքներում որոշ փոփոխություններ մտցնելու վերաբերյալ:

Աղբյուրը` https://www.facebook.com/armdiscussions

Դեպի Մակարավանք. ինձ բացակա չդնեք :)

Չգիտեմ ուրիշ ում մտքով կարա անցնի գրել արշավի տպավորությունները` առանց արշավին մասնակցելու, բայց ես գրելու եմ))))))

Ամբողջ երեք շաբաթ սպասված արշավ, որին ես չմասնակցեցի.. ճակատագրի հեգնանք :)) հենց վերջին պահին պարզվեց, որ չպիտի գնամ.. շատ ափսոսացի.. շատ տխրեցի, բայց ոչինչ չէի կարող անել. պիտի համակերպվեի.... :)
խոստացել էի անձրևը պահել էստեղ, որ Արշավախումբս լավ ժամանակ անցկացնի` առանց անձրև հանգիստ գնա, գա :) խոստումս կարծես թե պահել եմ.. թեթև անձրև ա եղել ու չի խանգարել.. էդ թեթևն էլ, որ հով լինի էլի :D 

Ամեն անգամվա պես ուշացողներ կային... ու Արշավախումբը մեկնեց նախատեսվածից մի փոքր ուշ... Միանգամից ասեմ, որ իմ տեղը նկատելի է եղել.. դիտեք որպես գովազդային ընդմիջում, կամ իչ ուզում եք.. բայց դե փաստերը հերքել չենք կարող :D էսպես` դեպի Մակարավանք ճանապարհը բավական երկար էր, սակայն ժամանակը հետաքրքիր անցավ.. խաղեր, զրույցներ.. Այս անգամվա արշավին կարծես թե ամենահիշարժան խաղը "պլիբելն" է եղել)))) մեր արշավականները կատարյալ երևակայություն ունեն ու մտքի թռիչք)) Մակարավանքը սպասվածի պես հիասքանչ էր.... արշավականները նաև պատարագ լսեցին ու չեմ կարող չնշել, որ մեր օրերում կարելի է փաստրեն հանդիպել նույնիսկ մաստակը բերանում շարական երգող... ինչ արժեհամակարգ... խոսք չունեմ.... 

հաջորդ "կանգառը" Խարույկն է.... սիրում եմ խարույկ... ստցավում ա, որ արշավախմբում ես միակը չեմ խարույկասեր :) ինչ արշավախումբ էժեմ ասել է.. ճաշակներով էլ ենք իրար լավ գտել)))) օօօ, բադրջանի խորովածը... էնքան ասեցի բադրջանի խորոված, վերջը իրականացավ.. շատ համով կլիներ, վստահ եմ :) ցավով պետք է նշեմ, որ հարգելի պատճառներով չկայացավ արշավի այն հատվածը, որ մեր րաբունապետները խնամքով նախապատրաստել ու ջանք չէի խնայել իրագործելու... 4-ը մեկում-ի փոխարեն ունեցանք 3ը մեկում.. ամեն դեպքում, արշավը ինքնին համարվում է ԿԱՅԱՑԱծ, ինչպես միշտ.. մեր հատուկ հյուրն էլ` սփյուռքահայ բարեկամը, շատ գոհ է, ու իր շնորհակալությունն է փոխանցում մասնակիցներին ու կազմակերպիչներին այս գեղեցիկ օրվա համար :) 

եղավ նաև հետաքրքիր դիսնեյական կամ ԳՐԵԹԵ դիսնեյական "գուշակիր հերոսիդ" ավանդական դարձած խաղը :))) մեկ էլ` ջաաաաաաաան, ձմերոււււււււկ))) ամբողջ ընթացքում նայում եմ նկարնեը, ասում եմ` կարող ա ձմերուկները հետ են բերել, էն էլ չէէէէ, լաաավ էլ անուշ են արել)) 

էսպես էլ երևի ավարտեմ իմ բաց թողած արշավի մասին գրառումս` հույսով, որ սա վերջին բացակաս կլինի))))) ու մի քանի նկար.. որոնք կխոսեն իրենց փոխարեն :) Նկարների համար շնորհակալություն Ռուբեն Կարապետյանին (նա միակն էր, ով դժվարություններ հաղթահարելուց հետո էլ շարունակում էր նկարել)))) ու Անահիտ Այվազյանին(ինքը ՎԵՐՋ կադրեր ա բռնացրել) :**

Դազդռաստվույետ սամիյ խառոշիյ Արշավախումբ վ միրե :D :D

Ներքին ազատություն կամ ուղղակի անազատություն

Ձեզնից շատերը երևի հիշում են էս նկարը... շատերին այն դուր էր եկել, շատերը համամիտ էին այս մտքի հետ.. ոմանք գուցե համակարծիք չէին.... այսօր հերթական անգամ հակասության եկա.... այն, ինչին հավատում ես երկար ժամանակ, այն, ինչով շնաչում ես, ինչը առաջ գնալու ուժ է տալիս, այն հավատը, որը տածում ես ինքն քո ու քեզ շրջապատող մարդկանց հանդեպ.. բախվում է մերկ ճշմարտությանը ու բախումից ասես խուլ թնդյուն ես լսում... բայց էդ ոչ թե հեռու մի տեղից եկող թնդյուն ա, այլ ներսիցդ.. որ ցնցում ա ամբողջ գիտակցությունդ ու հոգիդ բաժանում ա էնքան փոքր մասերի, որ թվում ա, թե հոգի չի էլ եղել.... ու էդ -ճմարտությունը հենց մեզ շրջապատող անազատ աշխարհն ա.. մարդկանց կարծիքը... մարդկանց, ում չենք էլ ճանաչում.. կամ ճանաչում ենք միայն դեմքով.. միայն անունը գիտենք.. կամ գուցե մի երկու անգամ երթուղային հանդիել ենք... ու էդ անազատությունը էնպես ա երեսիդ շպրտվում, ոնց որ ցանկացած այլ ճշմարտություն` երկար թաքվցած լինելուց հետո... ասես չար ցանկությամբ.. որ ցավացնի մինչև վերջ.. մինչև ամենախորքը դիպչի ու կեղտոտի...  ու էն ամբողջ գեղեցիկ պատկերը լղոզվում ա.. ոնց որ նոր ներկած կտավը անձևի տակ հոսում ա, գույները խառնվում են, ներկերը միանում են` ստանալով անճոռնի երանգներ ու պատկերներ.. իսկ անձրևը ասես ծիծաղում է, որ հաղթել է... անզատությունն էլ է ծիծաղում, որ հաղթել է.. որ կարողացել է լռեցնել քո ներքին ազատությանը.. ու դու քեզ կապված ես զգում.. ու չի մնում ուրիշ ոչինչ, քան բացել հերթական գրառման էջը.. գրել... ու վերջում էլի առանց կարդալու հրպարակլ գրվածքը... ու զայրանալ, որ այս անգամ պատճառ ես ոչ թե ժպիտի, այլ քմծիքաղի... ու մարդիկ ոչ թե մի րոպե կտրվելու են հոգսերից, այլ մի հոգս էլ նքդ ես գուցե ավելացնելու` հիշեցնելով դառը իրականությունը.. էն իրականությունը, որը մեզ պարտադրում են... էն իրականությունը, որը ոչ թե իրականություն ա, այլ անճոռնի կտավ....
Մարդիկ, մի թողեք ձեր կտավը անձրևի տակ.. պահեք այն ավելի ապահով տեղում.. գույները ավելի պայծառ ու համարձակ ընտրեք...  մի վստահեք ձեր վրձինը ոչ ոքի.... ձեր ազատությունը ձեզնից դուրս մի հանեք ու եղեք ձեր կտավի միակ նկարիչը.... 

Երկար սպասված ՄԵԿը

Ու վերջապես տեսնում եմ երկար սպասված 1ը :)) ենթադրում եմ` վերնագիրը կարդալով ամեն մարդ մի 1 պատկերացնում ա, բայց հաստատ ոչ մեկիդ մտքով չի անցնի, թե ինչ 1ի մասին եմ գրելու էս անգամ)))) (դե լավ հա, բացի Ռիփոյից, ինքը կիմանա)

2006 թիվն էր... ընդունվեցի ինստիտուտ... ամեն առավոտ ասում էի` մետրոյի կանգառում կանգնեք, խնդրում եմ.... ու հենց էդ տարվանից մետրոյից սկսեցի ավելի հաճախ օգտվել... արդեն 2008-2010 թվերին մետրոյից պարտաճանաչ օգտվող էի... սիրում էի մետրոն.. մետրոյի հոտը... սիրում էի մետրոյի` գնացքիկում չի կարելի ոչ մի տեղից բռնվել-ը.... սիրում էի մետրոյի պայծառ ժետոնները :) ու սիրում էի մոտրոյով գնացած տեղերը...
լավ... էսպես... դե դուք տեսած կլինեք, որ մետրոյում "աստիճանները" համարակալած են... ամեն անգամ հայացքով հետրևում էի թվերին... ամեն կանգառի համար մտածում ու հաշվում էի, թե քանի րոպե պիտի սպասեմ, որ ՄԵԿ համարի աստիճանի վրա կանգնեմ :))) բայց էդպես էլ ոչ մի անգամ չկանգնեցի ու չսպասեցի... ոչ մի անգամ.. ու ամեն թվի վրա կանգնելուց մտածում էի` ինչի 1ի վրա չեմ? ինչի չեմ կանգնում ու սպասում, որ հենց 1ի վրա կագնեմ.. ու հիմաաաաաա, երբ արդեն 5-6 ամիս է գրեթե չէի օգտվում մետրոյից... պատահաբար... (էդ գների թանկացումն էլ մի կողմից.. սիրտս կտոր-կտոր ա լինում, որ մտածում եմ... մարդիկ  դրանով հացի փող են կարող ա խնայում.... ) ինչևէ, տխուր բաներից եկեք չխոսենք.. ուր հասանք.. հա.. հասել ենք անցյալ անգամ մետրո մտնելս.. գնացի ու տեսնեմ ԻԻԻԻԻՆՉ? 1 համարի աստիճանիկը ողջունում ա ինձ)) այ հրաաաաշք.. էդքան սպասում էի ու հիմա, երբ արդեն մոռացել էի դրա մասին.. ասում եմ` վայ, ինչ լավ պատահականություն էր... մեկ էլ մի երկու օր հետո էլի մետրո եմ մտնում` էլի 1 համարի աստիճանիկը... մե ուրախություն, մե հրճվանք)))) ոնց որ էդ աստիճանը հատուկ ա էլի.. հենց ինձ համար եկել ա.. ժպտում ա.. հա, լուրջ... նենց լավ էր ժպտում... ու ինձ բռնացրի էն մտքի վրա, որ երջանկությունը գալիս ա էն ժամանակ, երբ ամենաքիչն ես սպասում.... մարդի'կ, գնահատեք ձեր երջանիկ լինելու հնարավորթյունը... գնացեք նրա հետևից... իսկ եթե, ամեն դեպքում, չի ստացվել.. մի հուսահատվեք, ինքը կգա ձեզ մոտ.. ուղղակի հավատացեք.. այ, եթե ես մի քիչ ավել կամք ունենայի էդ հարցում երջանիկ լինելու, մի օր կկանգնեի ու կսպասեի էդ մեկին.. բայց երևի էդքան չէի ուրախան, ինչքան որ ուրախացա հիմա.. երբ մեկը ինքը պահատաբար եկավ ու ժխտաց ինձ :) մաղթում եմ ձեզ բորորիդ ժպտացող մեկեր.. յուրաքանչյուրիդ հենց էն մեկը, որի մասին մտածեցիք գրառմանս վերնագիրը կարդալիս... :) :) :) իսկ ես ինձ մեկ անգամ ևս երջանիկ զգացի ընդամենը մետրոյի աստիճանի վրա նկարված մեկի շնորհիվ :)

Կամքի մասին

Ինձ միշտ գրավել են քարի մեջ աճող ծաղիկները: ու միշտ ու ընդհանուր բան ունեն այդ գերհզոր արարածները.. բացի նրանից, որ ունեն ուժեղ կամք, որ կարողանում են թվացյալ անհնար պայմաններում քարից սնունդ ստանալ.. նրանք բոլորը փոքր են.. հզոր արմատներ չունեն, որ քարի խերքը ճեղքելով հասնեն հողին ու սնունդ ստանան.. նրանց սնունսը գուցե էդ քարի մի աննշմար ճեղքի մեջ քամու լցրած ավազահատիկներն են ու հազիվ ներս ծորացող նաձրևաջուրը... Բայց տեսեք է, ինչ քաջ են էդ պստիկ արարածները, որ խիզախել են էդտեղ ձևավորվել ու աճել ու ծաղկեեեել... ու էնքան քնքուշ են, էնքան բարի են, էնքան անկեղծ.. նայում ես, թվում է` չեն էլ հասկանում, թե որտեղ են աճել.. իրենց դրածտում են զգում.. հավանաբար մի անտեսանելի ձեռք, մի անհայտ ձայն նրանց ամեն օր շաոյում ու քաղցր խոսքեր է ասում.. գուցե հենց էդպես են էներգիա ստանում.. դե ենթադրում եմ, քանի որ տնային ծաղիկները սիրում են, երբ իրենց շոյում ու զրուցում ես հետները.. իսկ վայրի բնության մեջ, որտեղ նույնիսկ կենդանի շունչ չկա, աճում են այս ծաղիկները` ապացուցելով, որ ապրելու համար ամենևին էլ պետք չէ թագավորական արքունիքում աճած լինել, ծաղկելու համար հարկ չկա ամեն օր հիացմքունքի խոսքեր լսել հոգատար տիրուհուց.. նրանք այնքան ներդաշնակ են բնության հետ, այնքան ուժեղ ու քաջ են, որ միայն Մայր բնության հովանու տակ են ծաղկում... ու գալիս են ծաղկում` ապացուցելու, որ չկա կյանք առանց կամքի.. չկա երջանկություն առանց պայքարի.. չկա երանություն` առանց հավատի... ու հավատում են ծաղրինեը հրաշքի.. ու հրաշքը տեսնում են գուցե մեկ անգամ, երբ մի մարդ իրենց կողքով անցնելով խոնորհվում է, որպեսզի դիտի իրենց ու հիանա...

Ու ինչու չենք կարող մենք, որ ունենք տուն, ունենք հնարավորություն տեղաշարժվելու, ունենք հնարավորություն ընտերոլւ, երջանիկ լինել? ինչու? եթե երջանիկ չենք, ուրեմն չունենք բավական կամք երջանիկ լինելու համար.. չունենք բավական քաջություն, որպեսզի հասկանանք, որ արժանի ենք դրան, չունենք բավական հավատ` ընդունելու, որ լույս աշխարհում են հենց երջանիկ լինելու համար :)

Ամենախենթ արշավախումբը և Արագածի գագաթը. Մաս 2

Սիրելի ընթերցողներս, Ձեզ շատ չձանձրացնելու համար այս գրառումս ավելի կարճ կլինի ու ավելի պատկերազարդ :D
Էսպես ուր էինք հասել? Հասել էինք Արագածի գագաթը...

 Նվաճել Արագածի գագաթը.. զգալ հաղթույթան բերկրանքը... հաղթանակի հոտը վայելել... ու միասնության զորությունը հասկանալ...

Վայրէջքը... Վայրէջքը թվում էր, թե պիտի լինի ավելի անհետաքրքիր, քանի որ չկա ստիմուլ ասվածը... Սակայն չկա անհետաքրքիր արշավ, կա անհետաքրքիր արշավական... մի խումբ արծախնդիրներ, լավ գիտակեցլով մեծն Րաբունապետի խոսքերը` "Լեռներում արկած մի' փնտրեք, արկածներն իրենք ձեզ կգտնեն".. այնուահանդերձ որոշեցին մեկ այլ ճանապարհով իջնել... ու արկածները մեզ գտան.. մենք էլ իրենց))) ուշագրավ երկու բան` քարերի վրայով քայլելիս ոտքերիս տակ զգում էինք հոսող ջուրը... ոնց որ ջրի վրայով քայլենք, ու չթրջվենք... ու երկրորդը` երբ ջուրը խոտերի միջով էր հոսում... դա ուղղակի տեսնել էր պետք.. սովորական ջուրը, սովորական խոտի մեջ հոսում էր ու հրաշք տես արան էր ստացվում.. զարմանալի բան ա բնությունը... մեր գիտակցությունից վեր :)
ու հասանք Քարի լիճ.. ու պիտի անմահանք էդ ջրի մեջ ոտքերս թրջելով.. մեր մի հերոսն էլ որոշեց լողալ... ու լողաց մեր Վաչեն էդ անմահական ջրում.. ու փերիները որոշեցին գայթակղել նրան.. գուցե.. :D բայցամեն ինչ բարեհաջող ավարտվեց.. ամեն ինչ ավարտվեց մի վնասվածքով..... եթե աշխարհի բոլոր գուշակներն ինձ ասեին, որ մի օր արյունով ոտք եմ վիրակապելու, հաստատ չէի հավատա.. բայց արի ու տես, որ երբեմն կարող են գուշակներն էլ ճիշտ լինել.. ես զարմանում եմ, թե որտեղից ինձ էդքան չվախություն:)))) բայց լավ էր, Աստված էնտեղ մի բծիշկ ուղարկեց ու մեր Վաչի ոտքը հավուր պատշաճի վիրակապվեց...

Հետ գալու ճանապարհը ճիշտ է այնքան աննկատ չանցավ, քան գնալունը.. բայց ամեն դեպքում մի ռեկորդ արձանագրվեց :D ես ամբողջ 5 վայրկյան լռեցի :))) :PPPP
հա, ի դեպ թռչունների մասին... էէ, մի տեսակ չի հնչում սենց..  ԿՍՏԱԾԻ Ա ՊՏԻՉԿԱԽ :D ռեկորդ ասեցի, հիշեցի... մեր վարորդը էնքան ռեկորդային վարորդ էր, էնքան սահուն էր արգելակում, որ էդ ճնշման տատանումներից հետո մեր արշավականների մոտ սկսված սրտխառնոցը չբավարարվեց սրտխառնոց լինելով... ու արձանագրվեց դարի ռեկորդը.. դարի չէ է.. հազարամյակի... մեր ամենախիզախ արշավականուհին ոչ ավել ոչ պակաս փսխեց Աժ շենքի դարպասների ՎՐԱ..

Հիանալի օրը մոտենում էր ավարտին... Հասանք Երևան` հիշելով, որ Վարդավառը դեռ շարունակվում է... բայց ի խորին հիասթափություն ինձ ու Աբոյին` մեզ էդպես էլ ջրող չեղավ :))) բոլորս բարեհաջող հասանք տուն...

դե այսքանը մեր հաղթական արշավի մասին... որպես վերջաբան ասեմ, որ ես իհարկե, տանը ջրոցի խաղացի սառնարանի ջրով.. ուխաաաաաշ :P ու որպես հետգրություն մի քանի ֆոտո ևս.. առանց մեկնաբանությունների :))

Ու ամենավերջում, հերթկան անգամ հպարտորեն ասում եմ` սիրում եմ կյանքը, սիրում բնությունը, սիրում եմ իմ ընկերներին, սիրում եմ ինձ անծանոթ մարդկանց... չէ? որ ունեմ աշխարհի ամենալավ ընտանիքը ու ամենալավ ընկերնեը :) ու տեսեք, որ քարն էլ սիրել գիտի..