Տեղափոխվում ենք

Ուծյու ձեզ, իմ շատ սիրելի ընկերներ ու կարդացողներ: Այսուհետ իմ գրառումները կարող եք կարդալ այստեղ: Ժիպտներ եմ մաղթում ձեզ:  

Ցելաֆոնի ծառ

Բարև: Ես Զատիկն եմ: Ես ապրում եմ ամենասիրուն երկրի վրա, ամենասիրուն քաղաքում` Գարեգին Նժդեհի անունը կրող փողոցում: Իմ շուրջը միշտ լուսավոր է ու լիքը գույներ կան: Գիտե?ք, ես շատ եմ սիրում աշունը, որովհետև աշնանը գույներն ավելի են շատանում իմ քաղաքում: Ես երևի գիժ Զատիկ եմ, որովհետև անտառում ու խոտերի մեջ չեմ ապրում, ինձ դուր է գալիս քաղաքը: Ես սիրում եմ քաղաքի աղմուկը, մեքենաների ձայնը: Ու սիրում եմ ծառերը: Ես ուրիշ քաղաքում չեմ եղել, բայց ասում են` ուրիշ քաղաքներում աճում են զարմանահրաշ ծառեր` հսկայական տեևներով... բայց իմ քաղաքում ծառերն ավելի սիրուն են.. ու համ էլ` շատ համով մրգեր են աճում մեր ծառերի վրա: ես շատ եմ սիրում ծիրան ու խնձոր ու դեղձ ու սալոր ու տանձ.. օյ, Զատիկ, դու բոլոր մրգերն էլ սիրում ես)))) 

Բայց այսօր երեկոյան շատ զարմանալի բան եղավ: Ես զբոսնում էի մայթի սալահատակի ճեղքերով ու մեկ էլ էնպիսիիիի աղմուկ լսեցիիի ու միանգամից մի քանի գունավոր տերև ընկան վերևից: հազիվ կարողացա դուրս գալ մի սիրուն կարմիր տերևի տակից, մեկ էլ տեսնեմ ինչ~~ մեր ծառի վրա նոր միրգ է հայտնվել... բայց էս էդքան մեծ միրգ չէի տեսել, երևի դեռ փոքր եմ, դրանից է... էդ մրգերը ծանրությունից ճոճվում էին ու ես մինչ փորձում էի հասնել դրանց մոտ, մտածում էի` ինչպես է եղել, որ մինչև հիմա չեմ նկատել այսքաաաաան մեեեծ ու ախորժալի մրգերը... բայց քանի մոտենում էի, այնքան դանդաղեցնում էի քայլերոս, որովհետև այս մրգերը անուշահոտ չէին: շատ զարմանալի մրգեր էին.. մեկ էլ լսում եմ`

-վայ, հլը նայի, ծառից ցելաֆոն ա կախված...

Ես չգիտեմ էդ ցելա.. ցելա.. ցելաֆոնը ինչ էր, բայց ոչ էլ ուզեցի մինչև վերջ մոտենալ ու տեսնել.. քիթիկս ինձ համոզեց, որ հետ գնամ... 

Երևի այս ծառը ցելաֆոնի ծառ է, իսկ ես մինչև հիմա չգիտեի դրա մասին չգիտեի.. ամռանը կգնաաամ ու կպատմեմ անտառի իմ  ընկերներին, որ իմ քաղաքում աճում են էկզոտիկ ծառեր, որոնց նմանները չեն աճում իրենց անտառներում.... 

դե ես գնամ քնեմ, Զատիկի բայուշկին վաղուց անցել է.. երազում երևի կտեսնեմ ավելի շատ բերքով ցելաֆոնի ծառեր... ուխ~

Լուսանկարները տրամադրելու համար շնորհակալություն Արման Հայրապետյանին:

Նամուս: Սպիտակ, Կարմիր և Սև

Նուռ... Կարմիր ու Սև ներկ... սպիտակ գոտի.... ջուր.... մաքուր ու պարզ ջուր... ու երկու դատարկ նստարան...




Հերմինե Ասլանյան մտածում եմ գնամ Ներկացի թե ՆՓԱԿ?)) չէ, մտածում եմ` գնամ ամսի 3ին, թե` 5ին?))

 Տաք ու համով չայիկ, հավես չայիկակից))) 2 հատ թվիքս...մմմմ... համոոով...

ցուրտ, կիսամութ Երևանս... չէ, շեղվեցինք..
տեղափոխվենք ՆՓԱԿ-ի դահլիճ... 4-5 րոպեն երբեք այդքան երկար չէր թվացել... ու լսում ենք` 

-Շնորհակալ ենք, որ եկել եք, հաճելի դիտում ենք մաղթում...

 ու մարում են լույսերը.... ու փշաքաղվեցնող երաժշտություն... ու թվում է` դահլիճում ոչ ոք չի շնչում....ու լռություն... ու մութ... ու հզոր երաժշտություն.... ու հրաշալի մտածված լուսավորում, որ նկարագրել չեմ կարող բառերով.... 

ժողովուրդ, ես շատ նեկայացումներ եմ

տեսել, տարբեր թատրոններում ու տարբեր դերասանների խաղ... բայց էսօրվա սարսափը, դերասանուհու սարսռեցնող ձայնն ու երաժշտությունը.... էնքան համոզիչ էր... "ես տեսել եմ կարմիր կովին....." ու կարմիր կովի նկարագրությունն էնքան պատկերավոր էր, որ մի պահ իրոք հավատացի, որ կա էդպիսի կարմիր կով ու նա ունի մեծ վառարանի նմանվող աչքեր ու բերան... ու ես իմ մաշկի վրա զգում եմ էդ վառարանից դուրս եկող կրակի լեզվակների այրող ջերմությունը... էնպիսի տպավորիչ խաղ, էնպիսի ազդեցիկ երաժշտություն.... ամենապարզ հագուստի ու մինիմում գույների մեջ էնքան էմոցիա կար, էնքան իրական էր խաղը... 

ու վերանում է դրսի աշխարհը` աղմուկով ու աժիոտաժով.... ու մոռանում ես դրսում եղած քո իսկ խնդիրները.. ու կյաքը կանգ է առնում ներկայացման վրա, ու ժամանակը սահում է հենց այս ներկայացման տեմպերով...  

Չորեքշաբթի ժամը 1:43ին