Տեղափոխվում ենք

Ուծյու ձեզ, իմ շատ սիրելի ընկերներ ու կարդացողներ: Այսուհետ իմ գրառումները կարող եք կարդալ այստեղ: Ժիպտներ եմ մաղթում ձեզ:  

Ցելաֆոնի ծառ

Բարև: Ես Զատիկն եմ: Ես ապրում եմ ամենասիրուն երկրի վրա, ամենասիրուն քաղաքում` Գարեգին Նժդեհի անունը կրող փողոցում: Իմ շուրջը միշտ լուսավոր է ու լիքը գույներ կան: Գիտե?ք, ես շատ եմ սիրում աշունը, որովհետև աշնանը գույներն ավելի են շատանում իմ քաղաքում: Ես երևի գիժ Զատիկ եմ, որովհետև անտառում ու խոտերի մեջ չեմ ապրում, ինձ դուր է գալիս քաղաքը: Ես սիրում եմ քաղաքի աղմուկը, մեքենաների ձայնը: Ու սիրում եմ ծառերը: Ես ուրիշ քաղաքում չեմ եղել, բայց ասում են` ուրիշ քաղաքներում աճում են զարմանահրաշ ծառեր` հսկայական տեևներով... բայց իմ քաղաքում ծառերն ավելի սիրուն են.. ու համ էլ` շատ համով մրգեր են աճում մեր ծառերի վրա: ես շատ եմ սիրում ծիրան ու խնձոր ու դեղձ ու սալոր ու տանձ.. օյ, Զատիկ, դու բոլոր մրգերն էլ սիրում ես)))) 

Բայց այսօր երեկոյան շատ զարմանալի բան եղավ: Ես զբոսնում էի մայթի սալահատակի ճեղքերով ու մեկ էլ էնպիսիիիի աղմուկ լսեցիիի ու միանգամից մի քանի գունավոր տերև ընկան վերևից: հազիվ կարողացա դուրս գալ մի սիրուն կարմիր տերևի տակից, մեկ էլ տեսնեմ ինչ~~ մեր ծառի վրա նոր միրգ է հայտնվել... բայց էս էդքան մեծ միրգ չէի տեսել, երևի դեռ փոքր եմ, դրանից է... էդ մրգերը ծանրությունից ճոճվում էին ու ես մինչ փորձում էի հասնել դրանց մոտ, մտածում էի` ինչպես է եղել, որ մինչև հիմա չեմ նկատել այսքաաաաան մեեեծ ու ախորժալի մրգերը... բայց քանի մոտենում էի, այնքան դանդաղեցնում էի քայլերոս, որովհետև այս մրգերը անուշահոտ չէին: շատ զարմանալի մրգեր էին.. մեկ էլ լսում եմ`

-վայ, հլը նայի, ծառից ցելաֆոն ա կախված...

Ես չգիտեմ էդ ցելա.. ցելա.. ցելաֆոնը ինչ էր, բայց ոչ էլ ուզեցի մինչև վերջ մոտենալ ու տեսնել.. քիթիկս ինձ համոզեց, որ հետ գնամ... 

Երևի այս ծառը ցելաֆոնի ծառ է, իսկ ես մինչև հիմա չգիտեի դրա մասին չգիտեի.. ամռանը կգնաաամ ու կպատմեմ անտառի իմ  ընկերներին, որ իմ քաղաքում աճում են էկզոտիկ ծառեր, որոնց նմանները չեն աճում իրենց անտառներում.... 

դե ես գնամ քնեմ, Զատիկի բայուշկին վաղուց անցել է.. երազում երևի կտեսնեմ ավելի շատ բերքով ցելաֆոնի ծառեր... ուխ~

Լուսանկարները տրամադրելու համար շնորհակալություն Արման Հայրապետյանին:

Նամուս: Սպիտակ, Կարմիր և Սև

Նուռ... Կարմիր ու Սև ներկ... սպիտակ գոտի.... ջուր.... մաքուր ու պարզ ջուր... ու երկու դատարկ նստարան...




Հերմինե Ասլանյան մտածում եմ գնամ Ներկացի թե ՆՓԱԿ?)) չէ, մտածում եմ` գնամ ամսի 3ին, թե` 5ին?))

 Տաք ու համով չայիկ, հավես չայիկակից))) 2 հատ թվիքս...մմմմ... համոոով...

ցուրտ, կիսամութ Երևանս... չէ, շեղվեցինք..
տեղափոխվենք ՆՓԱԿ-ի դահլիճ... 4-5 րոպեն երբեք այդքան երկար չէր թվացել... ու լսում ենք` 

-Շնորհակալ ենք, որ եկել եք, հաճելի դիտում ենք մաղթում...

 ու մարում են լույսերը.... ու փշաքաղվեցնող երաժշտություն... ու թվում է` դահլիճում ոչ ոք չի շնչում....ու լռություն... ու մութ... ու հզոր երաժշտություն.... ու հրաշալի մտածված լուսավորում, որ նկարագրել չեմ կարող բառերով.... 

ժողովուրդ, ես շատ նեկայացումներ եմ

տեսել, տարբեր թատրոններում ու տարբեր դերասանների խաղ... բայց էսօրվա սարսափը, դերասանուհու սարսռեցնող ձայնն ու երաժշտությունը.... էնքան համոզիչ էր... "ես տեսել եմ կարմիր կովին....." ու կարմիր կովի նկարագրությունն էնքան պատկերավոր էր, որ մի պահ իրոք հավատացի, որ կա էդպիսի կարմիր կով ու նա ունի մեծ վառարանի նմանվող աչքեր ու բերան... ու ես իմ մաշկի վրա զգում եմ էդ վառարանից դուրս եկող կրակի լեզվակների այրող ջերմությունը... էնպիսի տպավորիչ խաղ, էնպիսի ազդեցիկ երաժշտություն.... ամենապարզ հագուստի ու մինիմում գույների մեջ էնքան էմոցիա կար, էնքան իրական էր խաղը... 

ու վերանում է դրսի աշխարհը` աղմուկով ու աժիոտաժով.... ու մոռանում ես դրսում եղած քո իսկ խնդիրները.. ու կյաքը կանգ է առնում ներկայացման վրա, ու ժամանակը սահում է հենց այս ներկայացման տեմպերով...  

Չորեքշաբթի ժամը 1:43ին

ՆԵ խառաշո տամ, դգե նաս նետ!

Երևի բոլորդ էլ գոնե մի անգամ լսած կամ կարդացած կլինեք էս արտահայտությունը` «Хорошо, там, где нас нет!»: Երևի շատերդ այն համապատասխանեցնում եք խոսակցական "հարևանի հարսը սիրուն ա" արտահայտության հետ:))) Կամ գուցե մտածում եք, որ ձեզ բախտը այնպես չի ժպտում, ինչպես բոլոր մյուսներին: Կարծում եք դուք այնքան երջանիկ լինել չեք կարող, ինչքան ուրշները կարողանում են հենց ձեր քթի տակ: Իսկ ես, առանց փորփրելու խոսքերի հեղինակի վերաբերմունքն ու այս բառերի մեջ նրա դրած իմաստը, ընկալում եմ դրանք որպես  ծաղր: :) Հա, ինչի չէ? մեկը ուղղակի որոշել է ծաղրել մեզ: ուզել է փորձության ենթարկել մեր կամքը: Մի?թե հենց ձեզնից կախված չէ այն, թե որտեղ եք դուք գտնվում ու թե ինչ մթնոլորտ է ձեր շուրջը տիրում: Մի?թե չեք կարող վեր կենալ ու գնալ այնտեղ, որտեղ լավ է: Ոչ թե մնալ վատ տեղում ու բողոքել: Մի?թե չեք կարող փորձ անել ձեր շուջը հենց այդ լավ տեղը դարձնել: Ինքներդ լինել իրավիճակի տերը ու չենթարկվել հոսանքին, այլ հոսանքը ենթարկեցնել ձեզ: Երբ կլինեք բավականաչափ ուժեղ կամքի տեր, որ կկարողանաք ժպտալ ու ժպտացնել, երբ կկարողանաք ձեր շրջապատում մի կտոր ժպիտ նկարել, երբ կսիրեք էն միջավայրը, որտեղ ապրում ու ստեղծագործում եք, այ էդ ժամանակ գուցե կլինի լավ էնտեղ, որտեղ հենց դուք եք: :) Ու կպակասի նախանձը, ու կավելանա ժպիտը, ու կավելանա դրական էնրգիան տիրեզերքի անհունի մեջ: Ու կդադարեն մարդիկ գնալ ուրիշ տեղ, կմնան այնտեղ, որտեղ իրենք են ու րետեղ լավ է: Ու Հայաստանս կդառնա ավելի լավը, նույնիսկ նրանց համար, ով դեռ ուզում է գնալ, ով կարծում է, թե ուրիշ տեղ լավ է: Ով դեռ չի հասկացել, որ ինքն է իր միջավայրի կենտրոնը, թերևս պիտի լինի էսպես: Ու երբ չեք փախչի վատից, չեք փախչի հազարերորդ անգամ ու հազարերոդ անգամ ասելով` լավ է այնտեղ, ուր մենք չկանք, երբ չեք փախչի ինքներդ ձեզնից , էն ժամանակ լավ կլինի: :) Ու դուք չեք էլ նկատի, թե ինչպես լավը եկավ ու գրկեց ձեզ, ինչպես շուրջը ամեն ինչ լավ է ու լավ եք դուք... 

Հետփառատոնային աղբանոց

Երանի չէր փառատոնից հետո ֆիզիկական դատարկություն լիներ... երանի չէր փառատոնից հետո մնային միայն դրական էմոցիաներ, փառավորված հոգիներ ու հպարտության զգացում....
Այսօր Հյուսիսային պողոտայում նշվում էր բերքի փառատոնը: Որոշել էի այցելել, բայց պարզվեց, որ այն ոչ թե մինչև ժամը 5ն է տևելու, այլ մինչև, երևի, 3ը... ես հասա Հյս. Պողոտա, երբ այնտեղ տիրում էր հետփառատոնային աղբանոց... աղբանոց բառի ամենաիսկական իմաստով... բա դրա համար են կառուցված էդ հրաշլի շենքերը.. բա դրա համար էդքան մարդկանց հանեցին իրենց տներից ու փոխարենը վեր բարձրացրին չքնաղ ու թանկարժեք շենքեր ու շինություններ???... մեկը մյուսից ավելի գեղեցիկ ու ոչ պակաս թանկարժեք խանութներ.. էլիտար պողոտա... էլիտար աղբանոց.... գիտեք, որ չես սիրում բողոքել, որ սիրում եմ ամեն ինչի մեջ լավ բան տեսնել.. բայց այս հարցում միթե մնում է լավատեսություն? միթե մնում է լավ բան, որ ես էլ տեսնեմ ու հենց դրանով ուրախանամ... ու սա միակ դեպքը չէ, կհամաձայնվեք, որ մենք էդպես ենք գուցե կառուցված, որ փառատոնից ու նման ակցիաներից հետո պիտի քաղաքը ավերակ դարձնենք.. ինչու? ինքս էլ չգիտեմ... ինչու մեր տներում քեֆ-ուրախություն անելուց հետո միանգամից հավաքում ենք թափթփված բաները, մաքրում ենք, հետո միայն գնում քնելու.. իսկ միթե քաղաքը մեր տունը չէ??? ինչու չէր կարելի յուրաքանչյուր տաղավարի կողքին դնել մի աղբաման, հետո հավաքել, մաքրել տարածքը.. ու հետո գնալ... ու ինձ պես ուշացած մարդիկ կամ պատահական անցորդները հասկանային, որ այստեղ բերքի փառատոն է եղել, ոչ թե` աղբի... ավարտում եմ հավատով, որ մի օր փառատոնից հետո կտեսնեմ մաքուր ու զվարթ քաղաքս.. ոչ թե աղբանոց :)

ժենգյալով հացի պատրաստումն ու էլի մի քանի նկար` առանց մեկնաբանության..

Իսկ փառատոնի հանճարեղ գաղափարի ու հրաշալի անցկացնելու համար շնորհակալություն համապատասխան մարդկանց :) այդ մասին հաստատ այսօր շատերը կգրեն:

Գժական արշավը մեր. Հրասնասար

Արշավախմբի 9րդ արշավը.. իմ մասնակցությամբ 5րդ արշավը... գրում եմ արշավի մասին 3րդ անգամ... համոզվում եմ, որ արշավախումբը լավագույններից լավագույնն ա հազարերորդ անգամ.. ու գրելու եմ տասը, թե հարյուր հազարերորդ անգամ, որ սիրում եմ Իմ Հայաստանը.. Իմ Հայաստանոտ Քարերը... Իմ Դրոշը, Իմ Սարերն ու Իմ  ԱՐՇԱՎԱԽՈՒՄԲԸ... Ու էսպես գժական արշավը մեր դեպի Հարսնասար էր.. Հարսնասար, որի մասին կան ժողովրդական ավանդույթներ... կան պար ու միամիտ ժողովրդի պատմած անմեղ պամություններ.. բայց չկար գոնե մի նկար... իրբև թր կային էնեղ եղած տուրիստներ, բայց չգտնվեց մեկը, որ նկար կտրամադրեր... բայց կար հստակ նպատակ. կար նպատակակետ.. ու կային խենթ մարդիկ` բարձուքներ սիրող...
Ահա մենք Արթիկի շրջանում ենք... հենց էստեղ հատուկ ուզում եմ նշել մեկ անգամ ևս` հրաշալի ժողովուրդ են Արթիկցիները.. հրաշալի հյուրասեր... հագատար... մեզ համար ոչ անակնկալ, բայց մի լոնդոնցու համար այնքան զարմանալի... :) բայց մեկ է` գողացած միրգն ավեիլ համով է, քան հյուրասիրածը :D
Ճանապարհը երկար էր... թվացյալ չոր ու ամայի դաշտերի մեջ այնքան սեր կար, այնքան էներգիա կար հողի մեջ.... ու գնում էինք դեպի նպատակը.. ու բարձրանում էինք դեպի գագաթը.... իսկ Հարսնասարի գագաթը զարդարող ժայռանման քարերի մեջ այնքան հայի ոգի ու այնքան ջերմություն կար... ու այնքան զորություն կար գագաթից մեզ հովանավորող խաչերի մեջ.... ու անմահական եյ, սուրճ, շոկոլաաաաաաաաաաաադ))
Իսկ 2500մետր բարձրության վրա մեր խաղացած` հարևանիդ ոտքը միայն խաղի մեջ տրորիր խաղը))) (էս էլ ձեզ խաղին անուն :D ) չգիտեմ, բառերով դժվար է նկարագրել.. կան բաներ, որ ուղղակի պետք է զգալ.. հնարավոր չէ փոխանցել որևէ կերպ... էն, ինչ կարելի է զգալ էդ բարձրույան վրա դրոշը ուսերին գցելով... չէ, էդ իրոք, հնարավոր չի արտահայտել բոռերով...
 ուղղակի կյանքս երկարեց.... երջանկությունը դարձավ ավելի ուժեղ....
բաաաա որ իմանաաաք` ավանդական ճակատագիր խաղում ինչ ինովացիա ենք արել))) դե էդ հետաքրքիր գաղափարի համար ասենք շնորհակալություն Անահիտ Մինասյանին :) սկսել ենք էդ խաղը մրգերի անուններով խաղալ :D վերջն էր)))
հատուկ շնորհակալություն էս Արշավի բոլոր մասնակիցներին: ու երևի էսքանը... կոմպ չլինելու պատճառով երեկ չգրեցի տպավորություններս, իսկ էսօր հնարավոր ա ինչ-որ բաներ մոռացա, էնպես որ ես ասեմ լավ էր, դուք հասկացեք` ընտիր էէէէէէէէէէր: :))
Նկարները` հաջորդիվ :)

Լայնարձակ երկինք

Ասում են չէ` կան բաներ, որ այնքան շատ են, որ չեն հաշվվում.. կան բաներ, որ այնքան մեծ են, որ անծայր ու անսահման են թվում.. կան չէ բաներ, որ անթիվ անհամար են թվում.. որ անսպառ են թվում.. բայց թվում են չէ? լինում է չէ, երբ այդ անսահմանությունը գալիս նեղանում է կոկորդիդ շուրջ ու խեղդվում ես.. երբ այս անթիվ անհամար բաները այնքան քիչ են դառնում, որ ուզում ես ինքդ նկարել ու արարել դրանք.. ու հենց այդ ժամանակ, սկսում ես գնահատել անսահմանության ու անհամարության իրական արժեքը.. երբ լայնարձակ երկինքը սիրում ես միայն լայնարձակության համար, որ անթիվ աստղերը սիրում ես միայն շատության համար.. որ կարիք չունես աստղ նկարելու կամ աչքերդ փակելու, որ երևակայությանդ մեջ հորինես գոնե մի աստղ.. որ արևից տաքանաս ու ջերմություն ստանաս, ոչ թե` մրսես արևի ներկայությունից` արևի տակ մենակությունից... ասածս ինչ ա?)))) կյանքը գեղեցիկ ու իմաստալից ա, երբ մենակ չես, երբ կողքդ կան մարդիկ, ում վստահում ես, ում ուրախությունով ուրախանում ես ու ում տխրությունը կիսում ես: ու էդ մարդիկ մեզ ուղարկված են կոչվելու ընկեր.. ու պետք չի ոչևէ մեկից պահանջել կամ ակնկալել ընկեր լինել.. պետք ա ուղղակի լինել ընկեր... պետք ա ուղղակի նվիրվել ու չսպասել փոխադարձության.. կյանքը ինքը բումերանգի էֆֆեկտով է կառուցված.. կսիրվես, եթե սիրես.. քեզ կնվիրվեն, եթե դու ինքդ նվիրվես.. ու կունենաս ընկերներ, երբ ինքդ լինես իսկական ընկեր... երջանիկ եմ, սիրում եմ ձեզ :-* որ բազմահազար մարդկանցից հենց ձեզ հետ բախտ ունեմ ընկերություն անել.. ու որ ստիպված չեմ հորինել` էսպիսի բաներ գրելու համար, ուղղակի գրում եմ էն, ինչ կա...

Գուցե էս թեմային արդեն չափից շատ եմ անդրադառնում, բայց էդ միայն ձեր թյուր կարծիքն ա :D 

ես չեմ հոգի իմ ընկերներին գրառումներ նվիրել ու ասել, որ սիրում եմ բոլորիդ :)))