Al cinema. Anteo

Տաք, արևոտ օր է...  Աղջկա հագին կա միայն մի կիսաթև բլուզ ու գեղեցիկ մի շրջազգեստ: Բոլորի դեմքին ժպիտ է երևում, բոլորը գեղեցիկ են....մի տեղ շտապում են բոլորը.. իսկ Աղջիկը կանգնել է Անտեո կինոյի դիմաց` ձեռքերում ամուր սեղմած երկու տոմս: Իսկ նրա ուսից կախված պայուսակը զարմանում է, թե ինչու են իրեն կախել այդտեղից, եթե նույնիսկ թղթի կտորները իրեն չեն վստահում.. )))))

Աղջիկը ժամացույց չունի.. Սպասում է ինչ-որ մեկին, բայց խաղաղ է.. Նա ուշանում է, ինչպես միշտ,իսկ Աղջիկը հանգիստ է: Երևի արդեն սովորել է սպասել... կամ գուցե մտքերով է տարված...երջանիկ է...հիամնում է շուրջը ասես պտտվող գեղեցկությամբ: Աղջիկն ինքն էլ այդ գեղեցիկի մի մասն է: Նույնպես գեղեցիկ է` ինչ-որ տեղ շտապող ու տեղում կանգնած.. Հանկարծ հասկանում է, որ մրսում է: Իտալիան տարվա այդ եղանակին երբեք այդքան ցուրտ չէր լինում...  ու.. ու.. ու... աղջիկը հիուշում է հայտնի մեթոդը: Ահաա.. դա կօգնի..հիմա էլ չի մրսի:

Աղջիկը սկսում է հաշվել անցորդներին ու ինքն իրեն բռնում այն մտքի վրա, որ արդեն անհամբերությունից սիրտը սկսում է արագ զարկել.. ահաաաա և Տղաաաաաննն.. Աստվա'ծ իմ, ինչ գեղեցիկ է նա~~ այդ ամբողջ գեղեցիկի մեջ նա ամենագեղեցիկն է.. որքան սազում է նրան այդ մուգ-մանուշակագույն  վերնաշապիկը` սպիտակ գծով օձիքին ու մի քիչ վեր բարձրացրած թևքերին: Ու արևի պայծառ լույսի ներքո թևքերին շողում է մի զույգ անկրկնելի... այո', ու դրանցից անկրկնելի մի զույգ... շող է անդրադառնում Աղջկա աչքերում: Տղան քայլում է դանդաղ, հպարտ, մտախոհ հայացքով անցնում է մյուս բոլոր անցորդների հայացքներով.. գուցե որսում ժպիտներ ու հայացքներ.. իսկ Աղջիկը այնքան երջանիկ է, որ նա հենց իր մոտ է գալիս: Ու չարաճճի խենթուկի նման վազում է նրան ընդառաջ: էնպես ամուր է գրկում նրան Տղան...

-Սիրում եմ, երբ լսում եմ ոսկորներիս երջանկ ձայնը,-շշնջում է Տղայի ականջին ու ավելի բարձր ու վստահ ձայնով ավելացնում,-գիտես չէ` քեզ ինչքան եմ սիրոոոոոում:

Իսկ Տղան միայն ժպտում է ու հարցական հայացքով նայում:

-Ուր ենք եկել? Երբ ես հյուրանոցից դուրս եկել? Ինչ ենք անելու? լավ էլ նկարագրել էիր, թե ոնց պիտի հասնեմ էստեղ... բայց, ըստ քեզ, էդքան շուտ կհասնեի????))))) 

Աղջիկը ցույց է տալիս ձեռքի տոմսերը.

-Կինո:

-Գիժսսս, դեռ չենք էլ հասցրել նորմալ տեղավորվել.. կինոն հո չէր փախնի? 

-Ինչ ես ասոււււմ? Ես ամեն Իտալիա գալուց  էս շենքի մոտ էի գալիս ու պատկերացնում, թե երբ ենք միասին գալու կինո...

-Լավ, մռութիկս, ապրե'ս: Ժամը քանիսին է կինոն?

-Երկու ժամից:

-Այ, դոոու.. եթե հաշվենք, որ մի երկու ժամ էլ մենակ ես էստեղ կանգնել, պատկերացնում եմ ինչքան ես ուզում թդ կինոն նայես:))) 

Ծիծաղում են ու սկսում քայլել: Մտնում են մոտակա սրճարանը: Լավ եղանակ է.. Զարմանալի է, որ որ մի ժամ առաջ այդքան ցուրտ էր.. Նրանք այնքան գեղեցիկ են,... այնքան երջանիկ են..

-Չեմ ուզում շուտ գնանք երևան,-Աղջիկը:

-հանգստացի, երեկ ենք եկել, դեռ երկու շաբաթ ունենք:

-հա.. երկու շաբաթը... մրսում եմ...  թող ուշ անցնի... վայ.. ինչ երգ ա... ինչ ծանոթ ա... մրսում եմ... սիրում եմ քեզ...

-Բալես, ժամը 8ն է արդեն... զանգդ արդեն երեք անգամ զնգացել է..վե'ր կաց....էդպես էլ չսովորեցիր վերմակդ վրադ քնել: Տե'ս, սառել ես.. Ու գրկում է Աղջկան..

Աղջիկը դողում է մոր ձեռքերի մեջ.. արցունքները լուռ հոսում են..

երազ էր Իտալիան...երազ էր ֆիլմը... երազ էր Տղան... չկար սրճարանը.. երջանկ դեմքեր չկային... կար միայն սառը վերմակ... Մայրիկի ջերմ պաչիկ ու գիտակցում, որ աշխատանքի գնալու ժամն է.. :-)