Էսպես շատ գնացինք, թե քիչ, "գոռոդկի" խաղալով հասանք.. հասնաք Բազալեթի.. Առաջին պահին մեզ մեծ հիասթափություն էր սպասում` փոքրիկ, ոչ այնքան հյուրընկալ, հազիվ հյուրանոց հիշեցնող մի շինություն` խոստացված* 5աստղանի հյուրանոցի փոխարեն.. ոչ բիլիարդ, ոչ թեննիս, ոչ disco, ոչ նույնիսկ լիճ.. մեզ սպասում էին ադրբեջանցի  մասնակիցները (նրանք առաջինն էին ժամանել): Առաջին պահին կարծես ոչինչ չզգացի... Այն միտքը, որ ադրբեջանցիների հետ "հաց եմ ուտելու" անկեղծ ասեմ, ամբողջ ճանապարհին ինձ սարսափեցնում էր. դե ինչ ասեմ? ներ'ք ու լուսավորե'ք ինձ` մթյալիս, որ երբեք նման առիթ չէր  ունեցել: ինչևէ ամեն ինչ բարեհաջող սկիզբ ունեցավ: Մի քիչ զրուցեցինք, ծանոթացանք, ընթրեցինք: Այստեղ ևս հիասթափություն էր սպասում մեզ.. ուտելիքը առաջին օրը անքան էլ համեղ ու բավարար չթվաց... Իսկ սենյակնեում արդեն մեզ էր սպասում տարածքի նեղության ոչ այնքան հաճելի փաստը... ու այսքանով հանդերձ, ես երջանիկ էի, որ հայտվել էմ այդ բանտ* հիշեցնող շինությունում... Հետո հասրմարվելու էինք ու սիրելու էինք մեր սենյակները, անհամբեր սպասելու էինք մեր ուտելու ժամին... Բոլորս ինչ-որ բանից դժգոհ էինք, բոլորդ ինչ - որ ավել բաի կարիք ուներինք, բայց բոլորս ուրախ էինք.. ով իմանար, թե Երևան վերադառնալով այդքան կարոտելու ենք նույնիսկ մեր թեյի բաժակների շուրջ թափառող մրջյուններին, որոնք գուցե նաև հանդգնել էին հատեսել մեր կերակուրները, մինչ մենք համակ ուշադրությամբ դասախոսություն վերջին րոպեններն էինք վայելում... )))))))) Բազալեթիում անցկացրած յուրաքանչյուր օրը առավելագույնս հագեցած էր ու հիշատակման արժանի: Ինչ խոսք, կային թերություններ, կային դասախոսներ ու մասնակիցներ, ում մասին հիշելիս չենք ժպտում... բայց սովորության համաձայն, ես պահում եմ լավը, իսկ վատից ուղղակի "սովորում եմ" չլինել էդպիսին: :-)  

Չեմ կարող չանդրադառնալ մեր դասախոսական կազմին: Մարդիկ, հավատացեք, բոլոր դասախոսները յուրահատուկ էին, բոլորը չափազանց խելացի, տեղեկացված ու շատ հետաքրքիր: Ես հավատում եմ, նույնիսկ, որ Գիա Ջանդիերին վրացերենով շատ հետաքրքիր դաս կանցկացներ: :-P  Բայց ուզում եմ հատուկ անդրադառնալ Ռուտային  (ազգանունը անգիր չեմ հիշում, ալարում եմ նայեմ): Հայեր, դուք կարող եք երևակայել դասոխոս, որը 10-15 ուսանողի ներկայությամբ բարձրաձայն, լացելու աստիճան ծիծաղում է իր վրա, այն ժամանակ, երբ Ալեքսը (վրացի մասնակիցներից թերևս մեր բոլորի ամենասիրելին) նրա "ձևերն էր անում": դեռ ավելին, կեսից չդիմացավ, ասում է` մի հատ իմ ձևերը նորից արեք: Ես զարմացել էի:  դե մեր դասախոսների մասնագիտական արժանիքների մասին էստեղ գրել չեմ ուզում: Նշեմ մեկ էլ Ավիգդոր Ջարդենիի ու Վալերի Կիզիլովի խաղը: Առաջինը Շռեկի դերում հաղթեց, իսկ երկրորդը հրաշալի խաղից հետո մանց` Չեբուրասկա))))
Հրաշալի էին մեր ինթերքալչըրըլ իվնինգները, քննարկումենր, երգերը, պարերը, խաղերը, անկեղծությունն ու նույնիսկ համարձակությունը...
Իսկ Նովռուզը... մեր սիրելի հարևանների նոր տարին նշեցինք բոլորս միասին: Ով կպատկերացներ, որ մի օր կմասնակցնեք ադրբեջանցիների նոր տարվա արարողությանը.. հա, հա.. լավ էլ մեծ արարողություն էր... մեծ խարույկ, գինի, քաաղցրավենիք ու ԽՆՁՈՈՈՈՈՐ: Հոտո բոլորս միասին պարում էին խարույկի շուրջ, ու մինչ նրանք իրենց նովռուզն էին գովաբանում, ես ու Մառը մեր հիմնն էինք երգում նրանց խարույկի շուրջ պարելով... հետո բոլորով խմեցինք հայերի, վրացիների ու ադրբեջանցիների կենացը.. ու հատուկ կենց` ՋԱՆ-ի կենացը.. ու գուշակեք, մեր ադրբեջանցի բարեկամն առաջարկեց))))

դե այսօր այսքանը, համաձայն եմ, որ մի տեսակ ձաձրալի ու ոչ ամբողջական գրառում ստացվեց.. բայց ես ժպտում եմ: մաղթում եմ և ձեզ սիրելի ընթերցողներ մի բուռ ժպիտ ու հավատ նոր օրվա համար: :-) :-) :-)

շարունակելի